รางวัลฮิวโก สาขาเรื่องสั้นยอดเยี่ยม (
อังกฤษ: Hugo Award for Best Short Story) เป็นหนึ่งใน
รางวัลฮิวโกที่มอบให้ในแต่ละปีสำหรับเรื่องบันเทิงคดีแนววิทยาศาสตร์หรือจินตนิมิตที่ได้รับการตีพิมพ์หรือแปลเป็นภาษาอังกฤษในช่วงปีปฏิทินที่ผ่านมา รางวัล
เรื่องสั้นมีให้สำหรับผลงานบันเทิงคดีที่มีความยาวน้อยกว่า 7,500 คำ นอกจากนี้ ยังมีการแจกรางวัลสำหรับผลงานที่มีความยาวมากกว่าในประเภท
นวนิยายขนาดสั้น,
เรื่องสั้นขนาดยาว และ
นวนิยาย รางวัลฮิวโกได้รับการอธิบายว่าเป็น "สิ่งที่แสดงจุดเด่นที่ดีสำหรับจินตนิยาย" และ "รางวัลเกี่ยวกับการประพันธ์ที่รู้จักกันดีที่สุดสำหรับการเขียนบันเทิงคดีแนววิทยาศาสตร์"
[1][2]รางวัลฮิวโก สาขาเรื่องสั้นยอดเยี่ยม ได้มอบรางวัลทุกปีตั้งแต่ ค.ศ. 1955 ยกเว้นใน ค.ศ. 1957 โดยรางวัลนี้มีชื่อว่า "บันเทิงคดีสั้นยอดเยี่ยม" ค่อนข้างมากกว่า "เรื่องสั้นยอดเยี่ยม" ใน ค.ศ. 1960–1966 ในช่วงเวลานี้ไม่มีการมอบรางวัลประเภทนวนิยายขนาดสั้น และยังไม่มีการกำหนดประเภทของเรื่องสั้นขนาดยาว รางวัลนี้กำหนดให้เป็นผลงาน "ความยาวน้อยกว่านวนิยาย" ที่ไม่ได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือเดี่ยว
[3] นอกเหนือจากรางวัลฮิวโกแบบปกติแล้ว รางวัลฮิวโกย้อนหลัง หรือ "รีโทรฮิวโก" ที่เริ่มตั้งแต่ ค.ศ. 1996 ยังมอบให้สำหรับผลงาน 50, 75 หรือ 100 ปีก่อนหน้านี้ โดยอาจมอบรางวัลรีโทรฮิวโกเป็นเวลาหลายปีหลังจาก ค.ศ. 1939 ซึ่งเดิมไม่มีการมอบรางวัล
[4] จนถึงปัจจุบัน ได้มีการมอบรางวัลรีโทรฮิวโกแก่เรื่องสั้นใน ค.ศ. 1939, 1941, 1943–1946, 1951, และ 1954
[5]ในช่วงการเสนอชื่อ 73 ปี ผู้เขียน 204 คนได้รับการเสนอชื่อเข้าชิง ซึ่งในจำนวนนี้มี 56 คนที่ได้รับรางวัล รวมถึงผู้เขียนร่วมและรีโทรฮิวโก โดย
ฮาร์ลาน เอลลิสัน ได้รับรางวัลฮิวโกมากที่สุดสำหรับเรื่องสั้นยอดเยี่ยมสี่ครั้ง ส่วน
อาร์เธอร์ ซี. คลาร์ก,
แลร์รี นิเวน,
ไมค์ เรสนิก,
ไมเคิล สวานวิก และ
คอนนี วิลลิส ได้รับรางวัลสามครั้ง ขณะที่
พอล แอนเดอร์สัน,
โจ ฮาลเดอแมน และ
เคน หลิว ได้รับรางวัลสองครั้งเท่านั้นที่ชนะมากกว่าหนึ่งครั้ง ทั้งนี้ เรสนิกได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงมากที่สุดที่ 18 ครั้ง ในขณะที่สวานวิกได้รับการเสนอชื่อ 14 ครั้ง โดยไม่มีนักเขียนคนอื่นที่ได้รับการเสนอชื่อมากกว่า 7 ครั้ง ซึ่ง
ไมเคิล เอ. เบอร์สไตน์ ได้รับการเสนอชื่อ 7 ครั้ง จึงถือเป็นผู้ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงมากที่สุดโดยที่ไม่ได้ชนะรางวัลดังกล่าว